جواد جعفری

بیایید درباره دلتنگی‌مان از بازگشت به روزهای گذشته صحبت کنیم؛ زیرا انتظاراتی که داشتیم به واقعیت تبدیل نشدند.

---

برای جلسه ای رفته بودم کافه اتفاقات جالبی برام افتاد معمولا خودم تنها نمی‌رم تا کی باشه و برای چی باشه برم، یک نفر تنها عمیق تو فکر بود و دومین فنجان قهوه اش رو می‌خورد تا مهمون من می اومد فکرم رو مشغول کرده بود، با خودم می گفتم یعنی چی می‌تونه باشه. حس می‌کردم بغضی داره و دنبال راه حلی می‌گرده.
کلی گذشت تا مشتری من رسید و مشغول صحبت بودیم اصلا تمرکز نداشتم با اینکه برای چنین پروژه‌ای لحظه شماری کرده بودم ولی دیگه اون حس رو نداشتم خلاصه قرارداد بسته شد و من موندم تو کافه میل به خوردن هیچی نداشتم.
مدتی گذشت یک شخصی اومد با ایشون مختصر صحبتی کردند و رفتن دیدنی بود این اتفاق حالشون از این رو به اون رو شد خدا رو شکر می‌کرد و بعد متوجه نگاه های من شده بود اومد نزدیک گفت: شاید فکر کنی خیلی گرفتارم ولی یاد بگیر چطور از خدا بخواهی.
درسته ماجرا طولانی شد و گفتم شاید بهتر بشه درک کرد که ما همیشه آرزو می‌کنیم و فقط می‌خواهیم حتی براش تلاشم می‌کنیم ولی نمی‌دونیم چطور بدست بیاریم.
کسی نظری نداره...

---

اینکه دنیا محل کاشته شکی نیست، ولی یکی به من بگه کجا بیاریم که شهرداری نیاد جمع کنه
قشنگی جریان اینه میکاریم ولی با این وضعیت رشد نمیکنه رشدم کنه میوه نمیده
میوه داد بدیم بقیه بخورند فاتحه بخونن برامون

---

داشتم به این فکر که اگه روزی کسی بهمون بی محلی کنه واقعا برامون بی اهمیت هست یا به دنبال دلیل هستیم، از نگاه معنوی می‌خوام بگم چقدر به خدای خودمون توجه می‌کنیم و اون چه حسی داره دلیلش چیه؟

---