Shima Kmni

Stray game

In the real world

حضور ما توی دنیا برای رسیدن به چیز خفن و خاص نیست، داشتن لذت کوچیک و آرامش و رضایت نسبی از زندگی هم می‌تونه رسالت ما رو تکمیل کنه.
هر کدوم از ما که از دنیا می‌ریم یعنی دیگه کار نیمه‌تمومی توش نداریم. از نظر خودمون شاید هزاران کار نیمه‌تموم داریم و ناکامیم، اما نه، این‌ها ربطی به مسائل اونور نداره. هر آرزو و کار نصفه‌ای که توی این دنیا هست هیچ دخلی به مرگ و مردن نداره، چون معیار چیز دیگه‌ست.
بازی خیلی عجیب ولی در عین حال ساده‌ست.
رسالتمون فقط زندگی کردن در هر لحظه و قدر دونستن تک‌تک لحظاته، چون شاید لحظه‌ی دیگه نباشیم.
این‌که تحصیل نصفه مونده، بچه‌ها یا نوه‌هاتو نمی‌بینی، عروسی بچه‌هاتو ندیدی، ازدواج نکردی و و و، کارای نصفه‌کاره جسم هستند نه روح، روح رسالتش رو تکمیل کنه می‌ره، حالا تو هر نقطه‌ای از زندگیمون باشیم.

دنیا ارزش این‌همه تلاش رو نداره، وقتی می‌ری می‌بینی تمام تلاش‌هایی که برای دنیا کردی تو ورژن جدید به دردت نمی‌خوره(حتی تن).
ما فقط داریم خودمون رو درگیر ارزش‌های اجتماعی می‌کنیم که مدام در حال تغییرند.
باخت اصلی اونجاست که متوجه می‌شیم تمام دویدن‌ها و آرزوهامون محدود به این مرحله از بازی بود حالا وارد مرحله‌ی بعد شدیم و از ابزار مرحله‌ی قبل که کلی هم برای به‌دست آوردنشون زحمت کشیدیم و فکر کردیم هیچ‌کدوم به‌درد مرحله‌ی جدید نمی‌خورن!
دنیا رو جدی نگیرید چون اصلاً جدی نیست، ما آدما خودمون جدیدش کردیم وگرنه تمام مسائل دنیا برای این‌که ما حوصلمون سر نره و هم باهاشون ما رو محک بزنن به‌وجود اومدن.
چقدر دردناکه آدم وقتی می‌فهمه که حتی آسمون هم قشنگ نبود، واقعیت تلخی که سال‌های سال مارو باش درگیر کردن که فقط بتونیم توی این مرحله از بازی دووم بیاریم وگرنه به کنه قضیه بخوابم نگاه کنیم نه طبیعت قشنگه نه آسمون، بلکه ترسناکن.
مارو آوردن توی دنیا و مدام گولمون زدن که ببین آب چه قشنگه، درخت چه زیباست؛ درسته، اما اصل قضیه اصلاً قشنگ نیست.☹️