امشب خیلی عجیب دلم برای دوران مدرسه و دبیرستان تنگ شده. کاش هیچوقت بزرگ نمیشدم. اون موقع دغدغه ای نداشتم که نصف شب از خواب بیدارم کنه . فکروخیالی نبود. غصه هم اگه بود کم بود یا اگه زیاد بود نهایت 24 ساعت بود . خوبی بود ،خنده بود ، خوشی بود ، زندگی بود ، امید بود، امید بود، امید بود....
حیف از اون همه امید . ...
یاد این جمله ی اروین د یالوم توی کتاب وقتی نیچه گریست افتادم که نوشته بود
" بدترین مصیبت امید است ، چرا که فقط عذاب را طولانی تر می کند..."

---