قسمت دوم
#MBC1004
MBC:Molecular Biology of Cancer
فیزیولوژی، فاکتور رشد
مقدمه(قسمت دوم)
برخی از فاکتورهای رشد پپتیدهای کوچکی به نام سیتوکین هستند. در حالی که تمام سیتوکین ها بر مسیرهای انتقال سیگنال تأثیر می گذارند، تنها آن سیتوکین هایی که بر مسیرهای سیگنالینگ رشد/تمایز سلولی تأثیر می گذارند، فاکتورهای رشد در نظر گرفته می شوند. فاکتور محرک کلنی گرانولوسیت-ماکروفاژ (GM-CSF) نمونه ای از فاکتور رشد سیتوکین است زیرا باعث تولید گلبول های سفید توسط سلول های بنیادی می شود. نمونه هایی از فاکتورهای رشد پروتئین عبارتند از فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF)، فاکتور رشد اپیدرمی (EGF) و فاکتور رشد مشتق از پلاکت (PDGF). ویژگی فاکتور رشد برای انواع سلول های خاص با بیان گیرنده های سطح سلولی بسیار خاص قابل دستیابی است. به عنوان مثال، برخی از فاکتورهای رشد تنها بر روی سلول های خونساز که سلول های مشتق شده از مغز استخوان هستند، عمل می کنند.
برخی از عوامل رشد مانند هورمون‌های استروئیدی محلول در چربی، گیرنده سطحی ندارند و می‌توانند مستقیماً از غشای پلاسمایی سلول عبور کنند، به گیرنده‌های پروتئینی داخل سلولی یا گیرنده‌های هسته‌ای متصل شوند و سپس سیگنال رشد را منتقل کنند. غدد تمام هورمون ها را تولید کرده و به سیستم گردش خون ترشح می کنند. استروژن ها، آندروژن ها و پروژسترون ها نمونه هایی از هورمون های استروئیدی هستند که فاکتورهای رشد هستند. همه هورمون ها فاکتور رشد نیستند، فقط آنهایی که بر رشد/تمایز سلولی تأثیر می گذارند. حتی مولکول های کوچک ساده مانند اکسید نیتریک یا گونه های اکسیژن فعال (ROS) می توانند به عنوان عوامل رشد عمل کنند
ادامه دارد...
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK442024/