قسمت اول
#MBC1004
MBC:Molecular Biology of Cancer
فیزیولوژی، فاکتور رشد
مقدمه(قسمت اول)
فاکتور رشد، یک مولکول فعال بیولوژیکی ترشح شده است که می تواند رشد سلول ها را تحت تاثیر قرار دهد. این تعریف گسترش یافته است تا شامل مولکول های ترشح شده ای شود که میتوز را ترویج یا مهار می کنند یا بر تمایز سلولی تأثیر می گذارند.
فاکتورهای رشد می توانند بر روی گیرنده های سطح سلولی خاصی عمل کنند که متعاقباً سیگنال های رشد خود را به سایر اجزای داخل سلولی منتقل می کنند و در نهایت منجر به تغییر بیان ژن می شوند. فرآیند کلی انتقال یک سیگنال مولکولی خارجی به سلول برای برانگیختن پاسخ سلولی، انتقال سیگنال نامیده می شود.
آبشارهای فسفوریلاسیون پروتئین نقش کلیدی در انتقال سیگنال های رشد دارند. آنزیم های دارای فعالیت کیناز یا فعالیت فسفاتاز در این فرآیند سیگنال دهی مهم هستند. کینازها یک گروه فسفات را روی یک پروتئین قرار می دهند و فسفاتازها یک گروه فسفات را از بین می برند.
بسیاری از فاکتورهای رشد پپتید/پروتئین هستند و این نوع فاکتور رشد معمولاً با میل ترکیبی بالایی به یک گیرنده سطحی خاص که یک پروتئین متصل به غشای پلاسما است، متصل می شود. پپتید به این صورت تعریف می شود که بین دو تا 50 باقی مانده اسید آمینه داشته باشد، در حالی که یک پروتئین دارای بیش از 50 باقی مانده اسید آمینه است. محل اتصال گیرنده برای فاکتورهای رشد پپتید/پروتئین در سطح غشای سلولی بیرونی، به عبارت دیگر، حوزه خارج سلولی است. اکثر گیرنده های سطح سلولی برای فاکتورهای رشد، فعالیت تیروزین کیناز را نشان می دهند، به این معنی که آنها یک گروه فسفات را روی یک باقی مانده پروتئین تیروزین پایین دست قرار می دهند. یک استثنا، گیرنده‌های سطحی خانواده سایتوکین‌های فاکتور رشد بتا (TGF-beta) است. هنگامی که با اتصال سیتوکین های TGF-بتا فعال می شود، این گیرنده می تواند پروتئین های پایین دست را روی باقی مانده های سرین و ترئونین فسفریله کند. "پایین دست" در اینجا به معنای رویدادی است که پس از اتصال TGF-بتا به گیرنده آن ایجاد می شود.
ادامه دارد....
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK442024/