افتادن، هیچ شکوهی ندارد.
آنگاه که جانی از زیر ضربه ها بدربردی، تازه هراس آغاز می شود.
جویده شده ای.
جای جای زخم بیم در تو بافته می شود.
احساس اینکه نتوانی برخیزی! احساس دهشتناک.
اگر نتوانی برخیزی؟! بیم فردا. این تو را می کُشد.
با این همه برمی خیزی.
نیمه خیز می شوی و برمی خیزی.
اما همان دم که در برخاستنی ترس این داری که نتوانی بایستی.
به دشواری می ایستی، اما براه افتادن دشواری تازه ایست.
یک گام و دو گام. پاها، پاهای تو نیستند.
می لرزند.
ناچار و نومید قدم برمی داری.
در تو ستونی فرو ریخته است...
#کلیدر
#محمود_دولت_آبادي
نظر