زنی را در آیینه می بینم
چشم هایی دارد به زیبایی شب
اما ،صبر کن انگار حرفی دارند
انگار میدانند که کسی قادر به خواندن ان نیست
لب هاییش اما انحنایی متضادی دارند
انگار به اجبار به خند واداشته شده اند
رنج هایش از صدایش پیداست
میشناسمش ،ان همان زن سکوت کرده
وخندان است
ان که غمش را کسی ندید
مژگانش انگار التماس دارند برای جدایی اشک
ولی اشکی که مصرانه آنها را بغل کرده
چرا کسی نتوانست بخواند ؟
چرا انقدر چشمی برای دیدن پیدا نکرد
که همه را از یاد برد
حتی حال که من سخت درحال دیدنم
انگار درکاغذی سفید با خطی سفید نوشته است
تقدیم به سکوت همه زنان و مادران که رنجیدن ولی خندیدن #

---